Absinthiër heeft zijn gedroomde bodem van de realiteit bereikt

Nee, we trachten hier niet cru te doen. Hafid Bouazza, schrijver, poëet en soefist des vaderlands, was al jarenlang bezig om zichzelf naar de glasbak van het aardse bestaan te dragen. Met een lever waar je in gearmde bloemenkring een bedevaart omheen kon lopen, sleepte hij zich door het leven - en soms langs de eerste hulp. Hij wilde al lang niet meer, zijn voortschrijdend inzicht was dat je de islam wel van je af kon werpen, maar de islam je toch altijd weer inhaalt. Niet in de laatste plaats dankzij de springplanken der blanke westerling, immer bereid om een voetstuk van de Mohammedaanse bidmat te maken. Hij kon zich literair laaiend maken over de vrome vertroeteling van de islam - een dode foetus - met een om verdoving schreeuwende moedeloosheid die wij onszelf niet durven permitteren omdat, nou ja - hij is het ons zojuist ontvallen bewijs van hoe dat afloopt.

We waren eens op een Avond van de Polemiek in de Balie, ooit een dingetje op 2 november, u weet wel waarom die datum. Daar was hij een aan het polemisch concours verplicht nummer, ditmaal gekleed in een grijze joggingbroek en een zwarte trui vol vlekken die de tegenzin om zijn woning te verlaten verrieden, om op trage en triestige toon zijn bijdrage te leveren en aansluitend intens bedroefd te moeten constateren dat hij nog gewonnen had ook (hij won overigens wel meer, voor zijn vele literaire werken en essays). De wisselbokaal, het Scalpel, ging in 2011 naar hem voor zijn polemiek over de Arabische Lente, die hij toen al doorzag als een staat van geestelijke rigor mortis. Tien jaar later eindigt zijn eigen afvallige lente in een fysieke rigor mortis.

We citeerden en verwezen veelvuldig maar zouden overdrijven als we zeggen dat we hem écht kenden (die eer was vooral aan onze oud-collega A. Nanninga voorbehouden), maar dat zijn eigen afvalligheid hem altijd achtervolgd heeft, was evident. We kennen niemand bij wie de geestelijke bevrijding zo veel drang naar zelfdestructie heeft aangewakkerd. Want eenmaal vrijgevochten, dan heb je geen kooi meer. Hafid, toch nog 51 geworden, laat helaas een zus na - Hassnae - maar gelukkig ook een literair archief bij Loor en op ThePostOnline, met een vrije pen die de bekrompenheid van zijn religieuze afkomst mijlenver voorbij gestreefd is. Nu maar hopen voor hem dat er na de crematie inderdaad geen hemel bestaat.